babanın sinirli olması

Bu hayatta beni strese sokan en büyük etken. Hayatta hiç hata yapmadım. Çünkü baba korkusu... tadımız kaçmasın diye hatanın h’sinden bile esprisine de olsa bahsedilmez bizde. Ben küçükken çoğu fırçamı 100’de 4 kaç kere var cevabını hemen veremedim diye yedim. Bir kere onu kapıda bekletip sokağın sonuna gittim diye eve kapanma cezası yedim. Her gün o işten gelirken kapıyı açtığımda suratına bakıp sinirli mi? bağıracak mı? diye tedirginlik yaşadım. Doğum günümde ağladım diye annemi benim karşımda bir daha asla doğum günümün kutlanmayacağını tembihleyişini izledim. Kimse bilmez ama, liseye geçtiğimde okulumla ilgili işler varken yoruldu diye seni okuldan alacağım deyişini unutmadım. Ben hiç hata yapmadım bu hayatta. Çünkü bana doğduğumdan beri hata yaparsan seni silerim diyen biriydi. Evsiz kalmamak için, annem üzülmesin diye, moralimiz bozulmasın diye, hata yapmamak için ben hep sessiz çocuk oldum. Herkes bana çok uslusun derdi. Ben sadece korkmuştum. Anneme gözümün önünde deli gibi bağırırken, bir taksiciyle yumruk yumruğa kavgaya girerken, kapımızın önüne kum döken müteahhitle kanlar içinde kalırken,... daha bir sürüsü. Her zaman korktum. Bu yüzden baba demek sinir demek benim için. Bu yüzden ben hiç babama aşık bir kız olmadım. Ben böyle birine aşık olamazdım.

Benim babam hep sinirliydi. Kendimi bildim bileli otoriterdi. Götümüz titrerdi yanında. Cidden. Höt dediği zaman kaçacak yer arardık. Bağırırdı, kızardı, baya aksiydi bir de. Yaşlandıkça pamuk şeker gibi oldu adam. Uyurken severdi bizi çocukken. Büyüdükçe daha bir sözlü ifade etmeyi öğrendi sevgisini. Eşşek kadar oldum, geçen gün yanağımı severken uyandım mesela. Hiç çaktırmadan kaldım öyle. Öptü gitti. Arada gelir sarılır. Kötü bir baba mı... Dünyanın en iyisi benim gözümde. Adam kocaman ömrünü bizim için harcadı. Harcamaya da devam ediyor. Ama işte, insan her zaman erdemli olamıyor. Zor bir hayat yaşamış. Zor bir çocukluk geçirmiş. Onu bu yüzden yargılayamam. Çünkü onun yaşadıklarını yaşamadım. Bunu da geç öğrendim. İnsan yaş aldıkça olaylara daha farklı yaklaşmayı öğreniyor. Kendimle ilgili mücadele ettiğim en büyük şey de asabi oluşum. Yani oluşumdu. Artık değilim. Çabam meyvesini verdi. Bir gün çocuğum olursa, o üzülmesin. Hehe.

Her zaman böyledir. Hiçbir zaman doğru düzgün muhabbet etmedik. En ufak şeye bile kızacak bahane bulurdu çünkü. Sinirini,stresini, gerginliğini sadece kendisine değil en çok bize yaşattı. Evde kendini paşa olarak görürken dışarıda sesi çıkmıyordu oysa. Onun gücünün yettiği tek şeyin biz olduğumuzu sanması komik. Saçma salak şeylere kızmandan hep nefret ettim. Kendi hatalarından bile bize pay çıkarıp bağırıp çağırmandan, herkesin yüzüne gülüp arkasından konuşmandan, sürekli bize tedirginlik yaşatıp hayatımızı mahvetmeden nefret ettim. Aslında en çok da senden nefret ettim bu hayatta. Bir kere bile olsun nasılsın diyip başımı okşamadın, doğum günlerimde sarılmadın. Uzun uzun sohbet bile etmedik. Artık bir önemi yok. Yaşattığın her şey aklımda. Sana karşı en ufak saygı, sevgi bile yok içimde. Tek istediğim kendi hayatımı kurduktan sonra evden defolup gitmek. Bir daha sonsuza dek seni görmemek.

kendi ailemize karşı çok sevecen,esprili ama bazı durumlarda yeri geldiğinde de sinirli olabilen tatlı sert bir yapısı vardır.

Artık babasından daha da sinirli olan kız çocuğuyum. Her insanın sabrının sınırı varmış gerçekten. Lisedeyken şimdiki halimi böyle tahmin etmemiştim...